1 februari 2018
De wekker doet waarvoor we hem hebben meegenomen. Hij wekt ons. Slapen is toch een 'dingetje'.
We nemen afscheid van onze host en stappen op de fiets.
Het 'leventje' op de fiets is toch wel geweldig. Waar we onderweg niet allemaal komen, wat we niet allemaal zien en met wie we niet allemaal spreken ... Soms is het contact een zwaai of een brul, soms hebben we een klein gesprekje en de eigenaren van onze onderkomens zijn zonder uitzondering zeer genegen tot het maken van een praatje.
Om 7 uur zitten we op de fiets. Er ligt een joekel van een varaan in de berm. Gelukkig is het nog vroeg en heeft de zon het bloed van deze jongen nog niet zo dun gemaakt dat er ook maar enige activitiet te zien is! Deze is mij te groot. Er is me verzekerd dat ze ongevaarlijk zijn maar hier ga ik een blokje voor om.
We fietsen al snel op paadjes waarvan ik me ieder keer weer afvraag of ze wel doorgaand zijn.
Iedere keer heeft de gps gelijk. Het voorwerk thuis maakt dat we echt op de mooiste plekjes komen. Alhoewel we vandaag voor een tourniket komen. De tassen moeten van de fiets en fietsen moeten over het hek getild worden.
In de dorpjes die we passeren is men geen toeristen gewend. Men wil graag een praatje maken en er wordt, hóe is voor ons volkomen ondoorgrondelijk, iemand opgetrommeld die de Engelse taal machtig is. Geweldig! Grote belangstelling als wij een broodje kopen of onze bidons met water vullen. We worden zelfs uitgenodigd voor een kopje thee.
Ik heb het me nog nooit afgevraagd maar vandaag krijg ik een antwoord op deze ongestelde vraag. Pauwen leven in Sri Lanka. We zien ze zitten, luid krijsend, in de hoogste palmbomen of pronken met hun veren langs de rijstvelden.
Ook zien we flamingo's, ooievaars, ooievaarachtige vogels met kromme zwarte snavels en de prachtigste ijsvogels.
Jammer dat we niet meer vogel kennis bezitten. Thuis gauw wat aan doen.
Voor mij zijn honden altijd een lastig fenomeen. Volgens de verschillende reisgidsen zouden er daar erg veel van zijn en niet allemaal even vriendelijk. Er zijn inderdaad ontzettend veel honden, straathonden. De meesten liggen te slapen meest midden op de weg. Tja dat heb je met straathonden hè ... Als ze rondlopen zijn ze over het algemeen schrikachtig. Een enkeling laat zich gelden en rent al blaffend een stuk mee. Het zijn wat halfslachtig pogingen tot stoerdoenerij. Als het hier bij blijft ....
We zijn op weg naar Udawalawe National Park. De afstand is voor het mooie net even te ver voor één dagtocht. Als het echt moet kan het maar we zijn wel op vakantie. We zien na een kleine 70 km een bord Summerrose 'rooms'. We besluiten even te gaan kijken. Bevalt het dat blijven we en anders dan fietsen we gewoon door. Er zijn zeker kamers te huur. Mooie kamers ook nog! We gaan akkoord met de vraagprijs totdat blijkt dat dit de dagprijs is. De nachtprijs ligt beduidend hoger. We komen er al onderhandeld uit. We doen een wasje en springen onder de koude douche. Dat klinkt bij deze temperatuur een stuk erger dan het is.
We worden in de watten gelegd. Er wordt een tafeltje voor ons bij de kamer gezet zodat we lekker privé kunnen zitten. Daar komt natuurlijk bij dat zij ons dan een biertje kunnen verkopen wat in het 'openbare gedeelte' niet kan of eigenlijk niet mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten