22 februari 2018
We willen vandaag zodicht mogelijk langs de Indische Oceaan fietsen. Volgens google maps en maps.me zou het moeten kunnen. Ook de gps geeft een weg aan maar thuis, tijdens het plannen van de route, moesten we 'hem' keer op keer dwingen de weg te nemen zoals wij die graag zouden willen fietsen. We zijn dus op ons hoede. Bij iedere splitsing, die ook nog de mogelijk biedt om over de doorgaande weg te gaan, kijken we kritisch naar de weg. Iedere keer besluiten we toch door te gaan. Fietsen maar ...
Af en toe zijn er dikke zandduinen en moeten we even van de fiets. We duwen de fietsen dan het losse zand door tot we weer kunnen opstappen. Het is opletten geblazen. Je moet het juiste spoor kiezen maar ook weer niet te dicht langs de kant waar struiken met enorme stekels groeien. Ten eerste kan dat vervelende halen in 'het vel' geven maar misschien erger: deze enorme stekels in je band.
De omgeving is prachtig. We maken een praatje hier, we maken een praatje daar, zwaaien en wuiven wat en genieten. Dan zien we de oceaan. Blijft een mooi gezicht dat prachtig blauwe water en de witte golven van de branding.
We helpen een visser een soort traktorachtig wagentje een duin op te duwen. Hij had zichzelf diep in het zand 'gegraven'. Een big smile is onze beloning.
Dan na 60 km staat er ineens een slagboom over de 'weg' - Navy hoofdkwartier. Nergens een bord gezien, niemand die ons verteld heeft dat de weg verderop verboden terrein is ...
Een matroos, zo jong dat hij zich nog niet eens hoeft te scheren, houdt ons tegen. Verboden toegang!! We proberen nog wat maar de knul spreekt geen woord Engels en voert ook alleen maar een opdracht uit. Helaas we moeten terug!
De hele zandbakrit terug: weer over de zandduinen, de mulle stukken en het grind. Tja, we wisten dat deze rit wat dat betreft 'risicovol' kon zijn. Het stuur slaat uit Willems handen als hij in een zandduin blijft steken en wordt zelf over het stuur gelanceerd. 'Risicovol' blijkt een goede term. Gelukkig geen malheur aan lijf, leden en materiaal. Een klein schaafwondje ...
We kopen wat extra water en eten onze lunch bij een winkeltje in een gehucht. De dochter van de uitbaatster is eerst verlegen maar als we wat foto's laten zien is ze de vrijheid zelve. Alles wordt vertaald voor moeders en de andere jongelui die allemaal ineens iets nodig hebben uit het winkeltje. We kijken naar wat vissers die een net uitwerpen in heel ondiep water. Hun buit is behoorlijk maar allemaal heel klein. We kijken naar de verrichtingen van een vis- of een zeearend? Volgens de vissers is het een 'prawn' ... oké ...
Langs de weg zien we regelmatig borden die waarschuwen dat het terrein erachter gevaarlijk gebied is vanwege mijnen. Ook zien we nog heel veel oorlogsschade. Dit gebied heeft het dubbel te verduren gehad. Behalve de oorlog ook nog tsunamigebied.
We maken nog een stop voor een koude cola en dan fietsen we tenslotte na een rit van dik 100 km Mullaitivu in. Er is niet veel onderdak te krijgen maar we vinden tenslotte een prima plekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten