18 februari 2018
We hebben vandaag de meren (tanks), het bos, de wetlands en de gravelpaadjes voor ons alleen. Heel af en toe passeert ons iemand, heel af en toe moeten we door een kudden koeien en kalfjes en heel af en toe gaan we door een gehucht. Als we afstappen voor een kopje koffie komt er net een tegenligger aan. Iemand op een motor ... 'of het goed met ons gaat?' Het gaat heel goed met ons!!
We hebben gezien de afstand die we vandaag moeten overbruggen én gezien onze keuze voor de 'dirt roads', besloten vanmorgen wat vroeger te vertrekken. We banen ons een weg de stad uit tussen de 'vrije uitloop' ossen. Vaak zijn ze per twee met de koppen aan elkaar vast gebonden. Zij zijn vandaag heer en meester van de weg.
Al snel hebben we de bidons vol fris water en een extra fles in de tas. Meteen daarna kopen we wat sneetjes brood bij de srv-bakker. Brood kun je hier inderdaad per sneetje kopen. De srv-bakker herken je aan zijn deuntje: 'fur Elise'
Dan verlaten we het asfalt en komen we op een gravelweg. Het fiets prima. Enige stuurmanskunst is vereist om de kuilen te ontwijken. Af en toe is de weg hol of bol en moet je opletten niet in een te dikke laag gravel terecht te komen. Je staat dan in één keer stil of je achterwiel slipt weg.
Gelukkig is het nog geen regentijd. Dan zou fietsen hier geen optie zijn. We komen voor een brug met een gaatje ... onmogelijk te passeren met 4 wielen. Gelukkig hebben wij er maar twee!
We zien veel mangoesten en pauwen onze weg kruizen. Voor het eerst in mijn leven zie ik een vliegende pauw! Wauw!
We fietsen door een dorpje waar allemaal witte lintjes aan hekken, heggen en bomen zijn geknoopt. Een dorpsgenoten is overleden. De plaats van begraven is versierd met kunstig gevlochten palmblad en heel veel witte lintjes.
De witte lintjes zie je ook terug bij de verschillende dagobes. Dit zijn gebeds'vlaggetjes'. De wind waait de gebeden naar het Nirwana.
Over wind gesproken, die waait vanuit het noorden en trekt gaandeweg de dag steeds meer aan. Het laatste deel van de route fietsen we op de doorgaande weg. De weg glooit behoorlijk en de wind hebben we gewoon flink tegen. Daarbij gaan de kilometers tellen ...
Dan rijden we Kilonochchi binnen. We vinden een prima hotel met zwembad maar helaas is de wifidata (of iets dergelijks) op. Geen face-time, geen whatsapp, geen nieuws en geen blog. Maar heerlijk gezwommen. Het water sist als wij erin springen ...
Het rode gravel laat veel stof achter op onze fietsen. Dat is tot daar aan toe maar het fijne rode stof en de draaiende delen ... Willem heeft het een tijdje druk met onderhoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten