8 maart 2018
We brengen rond 7 uur de sleutel van ons huis naar de rechtmatige eigenaar en willen ook betalen. We geven een briefje van 1000 roepies. Dit is grofweg 6 euro. Het duurt vele 'winkels' verder voor dit bedrag is gewisseld.
Dan kunnen we vertrekken. Het fietst heerlijk; strak en glad asfalt, zon in het gezicht en de wind in de rug! Het is druk op de weg. Dit betreft dan vooral mensen die rijst in de bermen te drogen leggen. Het gaat om mega hoeveelheden. Soms wordt een hark gebruikt om alles zo vlak mogelijk te krijgen. Soms een hark met een platte plank. We zien constructies waar twee man voor nodig zijn om te bedienen maar dan ligt de rijst ook mooi plat in de berm.
We komen door wat grotere plaatsen. Een aantal heeft prachtig gekleurde hindoe tempels. Er is een tempel met een gigantische toren van de olifantengod Ganesh.
We fietsen door veel moslimdorpen en stadjes. Veel dames volledig in het zwart, gesluierd en als ze op de brommer rijden met helm. Een bijzonder gezicht.
Wat opvalt vandaag zijn de zwaar bewapende militairen. Er is ook veel politie op de been. Als we stoppen voor wat boodschappen word ik aangesproken door een verkoper. Hij vertelt dat het niet goed gaat in zijn land. Als ik doorvraag breekt z'n stem en loopt hij weg.
We lezen later op internet dat er een avondklok is ingesteld; dat toeristen vast zitten in Kandy en hun hotel niet meer uit kunnen; dat er paniek is uitgebroken. Als wij bij onze host navraag doen wat er in het land aan de hand is horen we een meer genuanceerd verhaal. Daar moet wel bij aangetekend dat we met een moslim praten. 'De avondklok geldt alleen voor Kandy. Wíj lopen geen enkel risico'. Dat laatste geloven we ook wel maar we zullen extra voorzichtig zijn, de berichtgeving goed volgen en mensenmassa's mijden.
De regering heeft in het hele land social media geblokkeerd. Willem koopt een lokale simkaart en via een VPN-verbinding kunnen we in ieder geval gebruik blijven maken van whatsapp.
We vinden een leuk onderkomen in 'Eastern Breeze'.
Het strand en de zee liggen in de achtertuin. We duiken in de hoge golven en worden op het strand terug gesmeten. Wat een geweld! Het water is heerlijk. We zijn de enige badgasten en hebben het strand voor ons alleen. Dit is toch wel genieten.
Als ik bij thuiskomst wat spullen te drogen wil hangen en om me heen kijk waar dat zou kunnen, hoor ik handgeklap. Dat is een teken dat iemand je aandacht wil. Daarna wordt op hoofdhoogte een basketbalstuitbeweging gemaakt. Dan wenkt men je ... Zo heeft elk land toch weer z'n eigen gebaren. Mij wordt in ieder geval een hele lange waslijn gewezen. In het zonnetje en de wind erbij ... zo droog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten